We zijn (bijna) vertrokken

Tien jaar lang elkaar zot maken over een écht lange moto-trip samen met 4 vrienden is één ding. Het ook écht gaan doen is een heel paar ander mouwen. Op café zijn plannen gemakkelijk gemaakt, dromen worden naarmate de avond (en het aantal geconsumeerde pinten) vordert groter, de afstanden worden onmetelijk en het aantal te bezoeken landen makkelijk uitgebreid met minstens 2 per uur na middernacht.

Ondertussen zijn we letterlijk al 6 maanden aan het voorbereiden. Welke moto ? Welke banden ? Hoeveel bagage ? Tentje of niet ? Natuurlijk een tentje ! Ha ! Dan ook een slaapmat en slaapzak. Voor warm of koud weer ? Voor warm (Gobi woestijn), én koud (Pamir highway) weer ! En reserveonderdelen ? Tuurlijk. En materiaal om te sleutelen als we panne hebben ? En wat met de elektronica van onze motoren ? OK. Dan maar een appje en een speciale connector om fouten uit te lezen en een reset te doen indien nodig... Visa ? Visa ! Voor welke landen ? Moet je die op voorhand aanvragen of kan dat aan de grens ? En Rusland ??? Dat is in oorlog, dus moeten we maar langs Azerbijdjan. Maar dat land is eigenlijk gewoon "gesloten". OK, dan toch Rusland. Eerst door Georgië. Dan door Ossetië. En Tsetjenië. En dan pas Rusland.

Enfin, je hoort het al : het stopt werkelijk niet. Vandaag zijn we 30 dagen vóór ons vertrek en er moet nog een heleboel uitgeklaard worden. Maar we kunnen niet anders dan toegeven dat de "vertrekkoorts" begint toe te slaan. We geraken wel door de praktische besognes door... en we kunnen niet wachten om er aan te beginnen !