De grote doorsteek

Daar zijn we weer !

Het waren twee intense weken, en zoals u van ons kan verwachten doen we hier verhaal over ons wedervaren. De vorige blog post schreven we 's ochtends nog voor we wat bekend staat als de off road "Route 10" zouden aanvangen. Overmoedig als we zijn, begonnen we aan een avontuur dat pas 's avonds erg laat zou eindigen. De Georgische track gaat door ruig berggebied, stijgt tot ruim boven de 2000m en is over het eerste deel verharde weg (moeilijkheidsgraad 1) en het tweede deel bergpad (moeilijkheidsgraad 4 op een schaal van 5). Door uw reporters ter plaatse enigzins nonchalant gecategoriseerd als een "makkie".

We beperken ons tot de volgende harde feiten : de weg was op verschillende plaatsen quasi ondoordringbaar vanwege sneeuw, omgevallen bomen, erg diepe sporen, wateroverlast, modder en rotsblokken. Dat alles resulteerde in onwaarschijnlijk lange rit, waarbij we 12 uur op de motor zaten, 's avonds 2 uur na zonsondergang pas terug in ons guesthouse waren waar een uiterst vriendelijk gastvrouw ons met alle plezier toch nog een lekkere maaltijd voorschotelde. We vermelden zijdelings ook nog een paar geblesseerde ego's, 4 of 5 gekneusde ribben en een schouder die nog steeds wat tegenspartelt. Maar de vergezichten waren uitzonderlijk mooi.

En nu richting Rusland !

De enige grensovergang tussen Georgië en Rusland loopt over de militaire weg via de Dzjvari pas op 2400m hoogte, en al in gebruik sinds de eerste eeuw voor Christus. Tussen de Georgische en de Russische grens (de posten liggen ongeveer 5 kilometer uit elkaar) staat het stampvol met auto-wrakken, achtergelaten door Russen die het land verlieten een paar jaar geleden, maar niet met hun voertuig Georgië in mochten. Aan de grensovergang maken we kennis met de Russische administratieve vereisten : we moeten onze transit-aanvraag voor de motoren tot 3 maal toe invullen, maar worden steeds correct en vriendelijk aangesproken. Na een schamele 4 uur zijn we eindelijk klaar om onze weg te vervolgen en ontmoeten onze gids Alexander aan het eerste benzinestation in Rusland. Het wordt een amicale begroeting en na een kleine hap en een kop koffie, duiken we meteen terug de bergen in op een gravel-weg.

We maken korte stop bij een eeuwenoude necropolis waarbij de overledenen begraven werden in kleine gebouwtjes om zo de meer waardevolle (zachtere) ondergrond te sparen voor de landbouw.

We stijgen alweer snel naar meer dan 2000 meter en zullen overnachten in een verlaten mijndorp in de bergen, ooit nog aangelegd door Belgen tot de nationalisatie na de revolutie in 1917. De oude theaterzaal uit sovjetdagen, geflankeerd door een standbeeld van Lenin, wordt vandaag gebruikt als stal voor de koeien. Ons hotel is meer een oude barak dan een slaapplaats, maar na een lange dag en een lokaal gebrouwen borrel, slapen we als nooit tevoren.

De volgende dag dalen we eerst terug af naar de vallei om door te steken naar het westen richting Mount Elbrus in Ossetië, met 5662m de hoogste berg van Europa en Rusland. De Russische nationale ski-ploeg traint tot laat in het jaar, en zelf namen we de lift om een kijkje te nemen vanop 3850m.

De volgende dag is er een met recente historische relevantie : we rijden door naar Grozny. Bij de lunch maken we kennis met 2 olijke Russen die bij het nuttigen van hun eigen fles vodka, met ons in gesprek gaan en plots naar buiten lopen om uit hun wagen ook voor ons een fles hoog kwalitatieve vodka te plukken. Naarmate het gesprek vordert worden ze nog amicaler en moeten we onder zachte dwang nóg 2 extra flessen én een geluksamulet in ontvangst nemen.

De hoofdstad van Tsjetsjenië staat in ons geheugen gegrift als totaal verwoest, maar groot was onze verbazing om in een volledig moderne en vernieuwde stad binnen te rijden. Bijna futuristisch. Het gaat er erg gedisciplineerd aan toe, de politie is overal en je vindt er geen vuiltje op straat. 's Avonds eten we de lokale specialiteiten in een gezellig, klein restaurant. Uiteraard zonder alcohol.

De volgende etappe brengt ons in eerste instantie veel oponthoud. Eén van de motoren rijdt lek, en na een eerste reparatie blijk het ventiel niet naar behoren te werken, en moeten een tweede stop doen. De (steevast struise en behoorlijk bebaarde) Tsjetsjenen stoppen om de haverklap om hulp aan te bieden : we mogen bij hen gaan eten en slapen indien nodig.

Maar niks houdt ons tegen, we steken door naar Dagestan, en tegen de avond komen we aan in Derbent, een wondermooie stad. Derbent is de oudste stad van Rusland (met de oudste moskee én synagoge, tegenover elkaar gelegen, en allebei nog in gebruik), en ligt aan de Kaspische zee. Zoals u van ons kan verwachten, controleren we nu ook weer de kleur, en kunnen bevestigen dat ze helblauw is :-)

De centrale burcht, aangelegd door de Perzen om de Mongolen buiten te houden is volledig gerestaureerd en maakt de stad tot een bruisend centrum met een mix van heel veel culturen.

Oók in Derbent, en nog wel op het strand : de Ekranoplan Lun. Een immens relikwie van de koude oorlog, ontwikkeld als hoogtechnologisch vliegtuig in de sovjettijd, het enig exemplaar met raketlanceerders, en nu als bezienswaardigheid aan land getakeld. We raden een bezoek aan de Ekranoplan wikipedia pagina van harte aan.

Na een trip van ongeveer 500km via Astrakhan en een tweede sessie "grens-geduld" van ongeveer 4 uur (met onwaarschijnlijk veel muggen) verlieten we Rusland richting Kazachstan. Twee dagen geleden kwamen we toe in het steppe-landschap van de "Kazachse laagte" (ver onder het zeeniveau, met 200.000 km2 oppervlakte). Bij 32° C is het ook een pak aangenamer rijden dan de wisselvallige weersomstandigheden van de voorbije weken. Vandaag is een rustdag, en we beloven dat we volgende week ergens weer met een update komen.

Met beleefde groeten vanwege onze nieuwe buren.